Logopeda

a

W budynku szkoły podstawowej na pierwszym piętrze obok fortepianu i naprzeciwko windy znajdują się drzwi do „logopedycznej krainy”. To niezbyt duże terytorium (korytarz, łazienka, dwa lustrzane gabinety) od piętnastu lat służy nam dobrze do realizacji podstawowych zadań:

• kształtowania mowy,
• profilaktyki logopedycznej,
• diagnozowania zaburzeń mowy,
• korekcji zaburzeń mowy,
• udzielania wsparcia.

Zajmujemy się uczniami niepełnosprawnymi i zdrowymi od klasy zerowej do ostatniej klasy gimnazjum. Zaburzenia najczęściej występujące u naszych podopiecznych to:

• niedokształcenie mowy spowodowane niedosłuchem,
• oligofazja,
• dyzartria,
• niepłynność mowy,
• zaburzenia artykulacji – głównie seplenienie i reranie,
• zaburzenia słuchu fonematycznego.

Zajęcia logopedyczne odbywają się przeważnie jeden raz w tygodniu i trwają, w zależności od rodzaju zaburzenia, od kilku miesięcy nawet do dziesięciu lat (rekordzistka uczęszczała na ćwiczenia dwanaście lat). W naszej pracy najważniejsze dla nas jest dziecko, a nie jego zaburzenie mowy. Holistyczne podejście wymusza niejako konieczność usprawniania, stymulowania, kształcenia wszystkich funkcji, a nie tylko korygowania wad wymowy. Dlatego też w terapii logopedycznej staramy się wykorzystywać różne metody wspomagające rozwój dziecka. Pamiętamy o ogromnej roli zabawy i dlatego stanowi ona ważny element zajęć, podobnie jak humor, który niewątpliwie stwarza właściwy klimat do pracy i uatrakcyjnia żmudne ćwiczenia oraz sprzyja rozwijaniu twórczej inwencji.

Naszą pracę znacząco wspomagają zajęcia logorytmiczne, których istotę stanowi muzyka, ruch i słowo. Logorytmika jest swoistą formą połączenia rytmiki i logoterapii, a różnorodność ćwiczeń rozwija wiele funkcji, m. in.: wrażliwość, koordynację ruchową, poczucie rytmu, sprawność słuchowo-głosową, pamięć, koncentrację, orientację i wyobraźnię przestrzenną. Zajęcia logorytmiczne uwypuklają główne zjawiska wspólne dla muzyki i mowy (rytm, tempo, dynamikę, artykulację), spełniają również funkcje porządkowe, społeczne, wychowawcze, są wreszcie ćwiczeniami rozwijającymi sprawność motoryczną dziecka. Dzieci w sposób bezstresowy, interesujący i atrakcyjny doskonalą swoje ciało w kompleksowy sposób. Zabawowy charakter zajęć oraz nawiązanie w zadaniach do treści już istniejących w świadomości dziecka pobudza jego rozwój oraz usprawnia go słuchowo i ruchowo. Zajęcia prowadzi wykwalifikowany nauczyciel logorytmiki.

Dbamy o wyposażenie gabinetów logopedycznych, w miarę możliwości dokonujemy zakupu nowych pomocy, a ostatnio wzbogaciliśmy je o zestaw programów komputerowych i książek do terapii logopedycznej współfinansowanych ze środków UE w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego.

W ciągu piętnastu lat w dziale logopedycznym pracowało osiem osób, a wspomagała nas dyrektor i logopeda – pani Halina Marciniak. Praca naszych logopedów jest trudna, ale daje dużo satysfakcji.

Bardzo cieszą nas osiągnięcia naszych podopiecznych zarówno te małe (np.: dziecko opanowało wymowę trudnej głoski „r”), jak i te duże (np. po długoletniej terapii niesłysząca uczennica studiuje, osiąga dobre wyniki, jest lubiana przez rówieśników). Skrzydeł dodają stwierdzenia typu: „bardzo lubię środę, bo chodzę do logopedy”, „nie pójdę do teatru, bo mam zajęcia z panią” oraz „las rąk” uczniów z zerówek chętnych do odwiedzenia gabinetu logopedycznego. Wspieramy u dzieci inwencję twórczą, czego przykładem są m.in. poniżej zamieszczone, wymyślone przez uczniów zagadki na temat logopedy.

„Komu można pokazać język i wcale się nie obrazi?”

„Kto zna się na językach?”

„Kto siedzi przed lustrem, a nie jest modnisią ani fryzjerką?”

„Kto umie bezbłędnie powiedzieć: stół z powyłamywanymi nogami ?”

„Kto każe patrzeć, słuchać, uważać myśleć i powtarzać?”

Profesor Stanisław Grabias postawił pytanie: „Czy logopedia jest nauką czy sztuką?”. Krystyna Błachnio – ceniony logopeda z Ośrodka Poznańskiego – udzieliła następującej odpowiedzi: „nauką – w sensie teoretycznej refleksji nad kształtowaniem mowy, sztuką – w sensie praktycznych sposobów oddziaływań”.

Praca w szkole integracyjnej stawia nam ciągle nowe wyzwania, a my staramy się uczynić sztuką nasze praktyczne sposoby oddziaływań.